زندگی ، احوال و آثار نجم الدین رازی (1)

نجم الدین رازی عارف مشهور و تأثیر گزار قرن ششم و ابتدای قرن هفتم ایران ، در حدود

سال 570 هجری در شهر ری متولد ، و در سال 654 هجری - چنان که جامی در کتاب

نفحات الانس می نویسد - در شونیزیه ی بغداد رحلت کرده ، همان جا به خاک سپرده می شود .

شهر ری در اواخر قرن ششم ، به علت هجوم مغول دچار نابسامانی و آشفتگی فراوانی

می شود . نجم الدین در این دوران رنج و درد پرورش می یابد و سپس برای رهایی از

آشوب و فتنه های آن ، به سفر های مختلفی می رود تا بر دانش خود بیافزاید .

مکتب تصوف در قرن هفتم که اوج بلوغ فکری و معنوی نجم الدین است به دو صورت

خود نمایی می کند :

یکی " تصوف عاشقانه " که روش وجد و حال و شوریدگی و وارستگی بوده و پیروان آن

راه حلاج ، بایزید بسطامی و ابو سعید ابوالخیر را ادامه دادند و بعد هم عطار و مولانا ،

این طریقت را به اوج رسانیدند .

دوم " تصوف عابدانه " که بر پایه ی آداب و سنت ها تنظیم شده است . اما شیوه ی

تصوف نجم الدین رازی ، جمع بین عشق و عبادت است . یعنی هم سخت به شریعت

و احکام عبادی پای بند است ، و هم به کشف و وجد و شور و حال عرفانی ...