دیدگاه پروفسور شِدِر ایران شناس غربی در باره ی عرفان زردشت

پروفسور شِدِر ایران شناس غربی در خصوص عرفان زردشت

بحث قابل توجهی طرح می کند . 

او می گوید : مغز غربی ما دو هزار سال است که بین خدا و انسان

یک شکاف بزرگی را احساس می کند .

 خداوندی مقدس و با عظمت و پرجلال و بشری حقیر و گناهکار و محتاج آمرزش ، فقط

گاهی افرادی سعی کرده اند به شکلی از این شکافی که امید پر کردنش

را نداشتند بجهند ،

این کوشش به عرفان ختم شده است . در عرفان سعی می شود  تنش بین خدا و انسان

را حتی در صورت امکان در لحظاتی چند ، برطرف سازند . اما در پیام زردشت انسان با خالق

به شکلی برخورد می کند که با عرفان بسیار نزدیک است و تجربه ی عرفانی با یک وضوح

و اصالت نادری در آن منعکس می شود .

اما این برخورد زردشت فاقد شرایطی است که در زمان های بعد برای عرفان قائل شدند ،

یعنی معرفت و درک یک شکاف بین خدا و انسان که باید از میان برداشته شود .

در مورد زردشت شاید بتوان از یک عرفان باستانی سخن گفت . او فاصله ی بین امور

"الهی و انسانی" را چنان متعادل ساخته که می تواند در حالی که خداوند را چون

خالق و سرور عالم پرستش می کند ، در ضمن با او به یک مکالمه ی دو جانبه بپردازد

و گاهی نیز خود او این گفتگو را رهبری می کند .

اما در این برخورد هیچ گونه شکافی بین خدا و انسان و احتیاج به از بین بردن آن

احساس نمی شود ... درست از همین دید است که توجیه قوا و صفات انسانی

خدا میسر می شود ، که در آنها هم تأثیر خداوند و هم رابطه ی انسان با آنها

به ظهور می رسد .

زردشت در یک بعد خارج از جهان و خارج از انسان وجود خدا را درک نکرده است ، بلکه

او را در واقعیت زندگی اخلاقی و اجتماعی احساس کرده است .

خداوند یک قدرت غریب و غیر قابل اکتشاف نیست ، بلکه او در جریان قالب گرفتن انتظارات ،

توقعات و احتیاجات زنده و حیات بخش به مرحله ی درک و آگاهی رسیده است و زردشت

در یک مکاشفه ی درونی خدا را درک و اعلام می کند ... درک و دریافت مذهبی زردشت

از درون زندگی و حیات جامعه مایه گرفته است .

او نه به اوهام و تخیلات متوسل شده و نه در خودنگری و ذهن گرایی غرق شده است ،

بلکه با اندیشیدن به احتیاج قوم خود به نظام صحیح و دفاع از امنیت این نظام به چنین

مسیری هدایت شده است .