عرفان چیست؟

یکی از علمی ترین تعریف های امروزی "عرفان" تعریفی است که یکی از اعاظم عرفانی روزگار ما دکتر قاسم کاکایی طرح کرده اند:

 

واژه ی "عرفان" در کاربرد زبانی متعارف ، لااقل دو معنای مختلف

 

دارد : 1- تجربه ی بی واسطه ی تماس و ارتباط مستقیم

انسان با خدا

 

2- آموزه های الهیاتی-مابعدالطبیعی در باب اتحاد یا وحدت ممکن نفس با واقعیت مطلق ، یعنی خدا .

 

 

ایشان معتقدند بهتر آن باشد که این واژه را به معنای دوم اختصاص دهیم . ضمن اینکه برای اشارت و دلالت به معنای اول نیز از

 

 "تجربه ی عرفانی" سود می جویند . "تجربه ی عرفانی"

 

که در عرفان معاصر از جایگاه ویژه ای برخوردار است .

 

اما فعلا همین قدر بگوییم که "تجربه ی عرفانی"  :

 

1- تجربه ای است که در آن وحدت (=عینیت) یا اتحاد تام با همه ی موجودات یا با واقعیتی متعالی

 

ادراک می شود و تمایز میان فرد صاحب تجربه و متعلق تجربه یکسره از میان برمی خیزد یعنی

 

"من" صاحب تجربه به تمامه در همه ی موجودات یا در یگانه موجود منجذب و مستهلک می شود

 

و دوگانگی عالم/معلوم رخت بر می بندد(انجذاب تام) .

 

2- تجربه ای که در آن وحدت یا اتحاد با همه ی موجودات یا با واقعیتی متعالی ادراک می شود

 

اما در حال و زمان تجربه ، آگاهی از تمایز میان "خود" یا فرد صاحب تجربه و متعلق تجربه برقرار

 

است ، یعنی فرد ، به عنوان ادراک کننده ی متمایز ، در برابر همه ی موجودات یا واقعیتی متعالی

 

قرار می گیرد ، و به عبارت دیگر ، "من" با همه ی موجودات یا با واقعیتی متعالی مواجه و روبه رو می شود و در محضر آنهاست

 

 (انجذاب ناقص) .