غزلی عرفانی از حضرت علامه حسن زاده ی آملی

قلم از نطق ازل تا به زبان آمده است

سخن از صورت انسان به میان آمده است

نقش صنع صمدى بر رخ لوح احدى

آنچه در پرده نهان بود عیان آمده است

اسم اعظم که بود قبله ی اسماء و صفات

مظهرش مصطبه ی کون و مکان آمده است

دل غمدیده ی ما بر اثر عشوه ی دوست

عرصه ی نزهت خوبان جهان آمده است

جز مطهر نکند مس و نگردد مموس

آنکه قرآن سمت اندر تن و جان آمده است

بطنه و فطنه دو ضدند برو قصه مخوان

در خور آخور و آغل حیوان آمده است

مدعى شعبده بازى کند اندر ره دین

شیخ نجدى به لباس دگران آمده است

هفت اقلیم دل از صدق کسى پیموده است

که در این بادیه بى نام و نشان آمده است

ازکران تا به کران ازلى و ابدى

نقطه ی نطفه چسان در طیران آمده است

حسن از شعشعه ی جلوه ی قدس ملکوت

ماشاء الله که چه خوش در هیمان آمده است.

بطنه یعنی تکبر یا سیری و پری شکم از طعام

فطنه یعنی فراست ، تیزهوشی ، فهمیدن

عشق از نگاه شیخ شهاب الدین سهروردی

چون نیک اندیشه کنی همه طالب حُسن اند و در آن می کوشند که خود را به حُسن رسانند و به حُسن که مطلوب همه است دشوار می توان رسیدن ؛ زیرا که وصول به حُسن ممکن نبود الا به واسطه ی عشق ، و عشق هر کسی را به خود راه ندهد و به همه جایی مأوا نکند و به هر دیده روی ننماید .

معرفت بی علم و علم بی معرفت

معرفت بی علم محال باشد ، و علم بی معرفت وبال .

عبد الرحمان جامی

نظر شیخ محمود شبستری در باره ی ارجح بودن شریعت بر طریقت

بود هستی بهشت امکان چو دوزخ 

                                           من و تو در میان مانند برزخ

چو برخیزد تو را این پرده از پیش

                                          نماند هیچ حکم مذهب و کیش 

همه حکم شریعت از من توست 

                                        که آن بر بسته ی جان و تن توست 

من و تو چون نماند در میانه 

                                     چه کعبه چه کنشت چه دیر خانه

در این ابیات ، شبستری شریعت را مربوط به "من" انسان می داند و چون در مقام فنای فی الله ، آثاری از انانیت سالک باقی نمی ماند ، احکام شریعت و انجام تکالیف شرعی از او ساقط می شود و گرنه ، سالک بدون انجام شریعت هرگز قادر نخواهد بود به وادی طریقت قدم بگذارد .