باورهایی که از طریق قدرت برهان و نیروی استدلال به وجود آمده‌اند، به‌آسانی دوباره و چندین‌باره اندیشیده می‌شوند و طراوت خود را از دست نمی‌دهند؛ ولی آن‌گونه از باورها که جنبۀ نفسانی و شخصی دارند و نتیجۀ جهل و تعصب و کوتاهی در فکر شناخته می‌شوند، به‌آسانی اندیشیده نمی‌شوند و اگر هم اندیشیده شوند، تازگی و طراوت نمی‌یابند. اندیشۀ انسان به همان اندازه که می‌تواند یک دیوار سخت و ضخیم بوده باشد، می‌تواند پنجرۀ گشوده بر روی جهان نیز شناخته شود.
”اندیشیدن باور یا باور به یک اندیشه” -مقدمه-
حکیم عالیقدر دکتر
غلامحسین ابراهیمی دینانی
